Natura(l)nie

W parku ludźmi przepełnionym.

W centrum handlowym i sklepiku osiedlowym.

Na przystanku i w taksówce.

U lekarza.

W biurze.

Wszędzie, wszędzie, jeśli mieszkasz w mieście. Spotykasz się, witasz i rozglądasz. Codziennie. Czasem się uśmiechniesz, czasem coś powiesz. Czasem ktoś tobie odpowie. Czasem.

Zazwyczaj nie powie. Raczej nie wprost. Albo mówi i mówi i nic z tego nie wynika. Bo mówi by mówić, a nie by powiedzieć.

Nieraz powie, bo już dłużej nie może. Więc jak ciebie spotka uczepi się wszystkiego. Że siedzisz zamiast stać, że stoisz bliżej niż powinnaś, bo najlepiej stać za nim. Tylko nie za blisko.

Z dnia na dzień. I po raz kolejny. Życie przecieka przez palce. Czynności powtarzasz nieskończoną masę. Zlewa się, miesza i wypluwa Cię. Życie.

Nie wyplutą chciałby cię widzieć. Piękną tylko i mniej okrągłą (a na pewno Ty taką chciałabyś siebie widzieć). Ugłaskana, ugrzecznioną, w gorsecie schematów, co oddychać nie pozwalają. Uśmiechasz się.

Naturalnie, naturalnie… spłodzić, urodzić i wykarmić. W systemie rodzinnym jedynie słusznym. Spłodzić po cichu. Urodzić po cichu. Wykarmić w miejscu niewidocznym. Naturalnie.

Szuka siebie w sobie. Dokopać się nie może, do pokładów siły w zmaganiach z codziennością. Ubolewa, wyrzuca sobie. Obwinia siebie. Siebie najbardziej. Że podołać nie może. A już na pewno nie tak, jak mówią o tym.

Ludzie w parku przepełnionym.

W centrum handlowym i sklepiku osiedlowym.

Na przystanku i w taksówce.

U lekarza.

W biurze.

Mówią by mówić. A nie powiedzą, że wśród ludzi łatwiej zbłądzić. Nie odnaleźć. Nie usłyszeć. Nie rozpoznać w tłumie.

Siebie.