Szeptem o Lesie

Ten las karmi mnie swoimi owocami, daj schronienie i towarzystwo najpiękniejsze zapewnia.

Po tym lesie chodzę boso, każdą szyszkę zapamiętując i w mech się wycierając. Na piasku zostawiam ślady, po których wracam. Zawsze w to samo miejsce.

Jeszcze kiedy poranek na dobre się nie przebudził, raz do roku w tym Lesie wkładam buty i biegnę przed siebie. Czasem dobiegnę do mety, czasem polegnę na łące z widokiem na ptaki większe lub mniejsze.

Na tej łące, w tym Lesie, po raz pierwszy wiele rzeczy się zdarzyło. Wiele planów zrealizowało, kłopotliwych myśli uleciało. Wśród kłosów traw o życie nowe Matkę Ziemię płodną prosiłam. I za to Życie dziękowałam.

Z Życiem moim w ten las się zatopiłam. Wspólnie oczy otwierając z niedowierzania, nad nieba błękitem i szumem brzozy. Tafla jeziora nas uspokaja, ptaki budzą, a chmury straszą. Ząb pierwszy tutaj się pojawił i marchew zasmakowała.

Życie moje w Lesie tym samym od wielu lat, z drzewami świadkami już nie to samo.

W tym Lesie zostanę, jeszcze chwilkę się zanurzę. Ucieszę praniem rozwieszonym wśród świerków i jagodami na wyciągnięcie ręki. Towarzystwem M i M przez noc i dzień rozkoszować się będę. Psów szczekaniem i ciszą zupełną.

Za ten Las podziękuję tym, co mi go podarowali. Własnymi rękami i sercem wybudowali. Przystań taką, co od pokoleń służy tym, którzy szukają. Tutaj odnajdują.

Cz(L)as.
.